ریحانه الرسول

بودند کسانی که بی خبر از آن حادثه بزرگ به کسب و کارشان مشغول بودند. بودند کسانی که حق را شناختند اما سر یاری کردن امام (ع) را نداشتند. بودند کسانی که از میانه راه بازگشتند. بودند کسانی که شبانه امام (ع) را ترک کردند.

بودند کسانی که تا ظهر عاشورا در جبهه امام(ع) جنگیدند اما گریختند. بودند کسانی که دنیایشان  را در سپاه یزید دیدند و به روی حجت خدا تیغ کشیدند. بودند کسانی که از سپاه یزید به سپام امام حسین (ع) شتافتند. و بودند کسانی که تا پای جان در راه امام (ع) جنگیدند و جاودانه شدند. و امروز کربلا هنوز کربلاست و هنوز تاریخ در ظهر عاشورا زنده است.

کربلا تنها آزمون مردمان عراق و شام و مدینه در سال 61 هجری نبود. صحرای کربلا وسعتی به اندازه زمین و آسمان دارد و عاشورا در هر لحظه از تاریخ در جریان است. هنوز دعوت امام پابرجاست: «من کان فینا باذلا مهجته و موطنا علی لقاء الله نفسه فلیرحل معنا»؛ آنکه قصد نثار خون خود در راه ما را دارد.

و طالب دیدار خداست با ما کوچ کند. چگونه با قافله کربلا همراه شویم؟ کربلا با عافیت طلبی بیگانه است و عافیت طلبان هرگز قدم به کربلا نگذاشتند. تشنگان دنیا نیز که محبت دنیا کر و کورشان کرده بود در چاه ابن زیاد افتادند. عده ای خیر خواهانه امام حسین (ع) را به صلح با یزید دعوت کردند و با امام راهی نشدند. آنها هم که از جان و مال و فرزندانشان بیمناک بودند بهانه ها تراشیدند تا بازگردند و… انتخاب با ماست که چگونه باشیم تا از قافله جا نمانیم.  

سید مهدی خدایی موج همراه

جریان کربلا محدود به واقعه عاشورا نیست؛ چراکه پس از آن با ادامه حرکت کاروان اسرا، مبارزه خاندان اهل بیت با یزید همچنان ادامه داشت. ادامه نهضت حسینی را می‌‌توان از خطبه‌های غرای امام سجاد (ع) تا نقش بیدارگری حضرت زینب(س) در شهر‌های بزرگی چون کوفه و شام دانست.

چه بسیار مسیحیان و یهودیانی که به وسیله کاروان اسرا مسلمان شدند و از همه پررنگ‌تر آن که، خانواده یزید و غلامانش با دیدن اهل بیت پیامبر در اسارت از او بیزاری جستند و جزء محبین خاندان عصمت و طهارت شدند.

در مصاحبه با دکتر رجبی دوانی یکی از سوالاتی که پرسیده شد در مورد غایبین بنی هاشم در کربلا است که پاسخ آن را می خوانید.

این یک سوال بسیار اساسی است که ما تا به حال به آن خوب نپرداخته ایم و یا آن را توجیه کرده ایم. مثلا گفته ایم که محمد حنفیّه دستانش فلج بوده است و نمی توانسته در جنگ شرکت کند. یا عبداله بن جعفر پیر و ناتوان بوده است و یا نقل غلط و دروغی هست که نا بینا بوده و نمی توانسته است که در کربلا باشد. این ها همه توجیهات است. بزارید راحت عرض کنم. دو حدیث اشاره می کنم که این سوال را به خوبی جواب می دهد.

از امام صادق علیه السلام سوال پرسیده می شود که علت تخلف محمد حنفیّه از همراهی امام حسین علیه السلام چیست؟

امام رضا (ع) فرمود که پیامبر خدا (ص) فرموده:

قاتل حسین (ع) در تابوتى از آتش است که نیمى از عذاب دنیا به او وارد مى‏ شود. و هر آینه دستها و پاهاى او با زنجیرهاى آتشین محکم بسته شده است، با چنین حالتى او را به آتش مى ‏افکنند تا در ژرف‏ترین مکان جهنم قرار گیرد. پیکر او را عفونت بوی ناکى است که از گند آن اهل دوزخ به خدا پناه مى ‏برند. وى در حالى که عذاب خدا را مى‏ چشد براى همیشه خالد در جهنم است.

در جهنم هر گاه پوست دوزخیان در آتش ذوب شود، خداى پوست دیگرى بر پیکرشان مى ‏رویاند تا اینکه دو مرتبه عذاب خدا را بچشند. ساعتى عذاب خدا از آنها دور نمى‏ شود و به آنها از آب جوشان دوزخ داده مى ‏شود. واى بر آنان از عذاب خداى عزّ و جل‏.