​ چرا از حضرت علیّ بن الحسین علیه السلام با لقب سجّاد یاد می کنیم؟

عَنْ جَابِرِ بْنِ يَزِيدَ الْجُعْفِيِ‏ قَالَ: قَالَ أَبُو جَعْفَرٍ مُحَمَّدُ بْنُ عَلِيٍّ الْبَاقِرُ علیه السلام:‏ إِنَّ أَبِي عَلِيَ‏ بْنَ‏ الْحُسَيْنِ‏ علیه السلام مَا ذَكَرَ نِعْمَةَ اللَّهِ عَلَيْهِ إِلَّا سَجَدَ، وَ لَا قَرَأَ آيَةً مِنْ كِتَابِ اللَّهِ عَزَّ وَ جَلَّ فِيهَا سُجُودٌ إِلَّا سَجَدَ، وَ لَا دَفَعَ اللَّهُ تَعَالَى عَنْهُ سُوءً يَخْشَاهُ أَوْ كَيْدَ كَائِدٍ إِلَّا سَجَدَ، وَ لَا فَرَغَ مِنْ صَلَاةٍ مَفْرُوضَةٍ إِلَّا سَجَدَ، وَ لَا وُفِّقَ لِإِصْلَاحٍ بَيْنَ اثْنَيْنِ إِلَّا سَجَدَ، وَ كَانَ أَثَرُ السُّجُودِ فِي جَمِيعِ مَوَاضِعِ سُجُودِهِ، فَسُمِّيَ السَّجَّادَ لِذَلِك. (علل الشرائع، ج‏1، ص233)

جابر بن يزيد جعفى از حضرت باقر علیه السلام نقل می کند که فرمود: پدرم على بن الحسين عليه السّلام نعمتى از نعمت هاى خدا را یاد نمی کرد، مگر آن كه سجده می کرد؛ آيه‏ اى از آيات كتاب خدای عزّ و جلّ را كه در آن بحث سجده بود، قرائت نمى ‏كرد، مگر آن كه به سجده مى‏ رفت؛ خداوند متعال از آن حضرت، امر بدى را كه آن حضرت از آن خوف داشت، يا كيد و حيله حيله ‏گرى را دفع نمى ‏فرمود، مگر آن كه (به شكرانه ‏اش) سجده مى کرد؛ از نمازش فارغ نمی شد، مگر آن که سجده می کرد؛ به اصلاح بین دو نفر (که اختلاف داشتند)، توفیق نمی یافت، مگر آن که سجده می کرد. اثر سجده در تمام مواضع سجود آن حضرت ظاهر و آشكار بود، لذا آن حضرت، به سجّاد موسوم گشت.