ریحانه الرسول

هدایت وسیله نقلیه در سربالایی سخت و نفس گیره اما اکثر تصادفهای مرگبار در سراشیبی اتفاق می افته
هر چه وسیله نقلیه سنگینتر باشه سراشیبی براش خطرناکتر میشه

آدمها هم به دو طریق آزمایش میشن
گاهی در سختی ها [سربالایی]
و گاهی در راحتی ها [سر پایینی]

خیلی از مومنین و مسلمین [ماشین سنگین ها] در دوران سختی و زندان و جنگ و .. که به مثابه سربالایی های سخت و نفس گیر هست موفق بودن اما
وقتی وارد دوران بعد از جنگ و زندان و دوران راحتی شده اند در سراشیبی ترمزشون بریده و …

عبدالرحمن‌ابن‌عوف (که صاحب ثروت بادآورده‌ی عظیمی بود) در پاسخ به یکی از مجاهدین که از وی پرسیده بود چرا به جهاد نمی‌آید، گفت:
«در زمان رسول خدا، با سختی آزمایش شدیم و صبر کردیم و در دوران پس از رسول خدا، با راحتی آزمایش شدیم و صبر از کف ما رفت».

اتفاقاً این همان موضوعی بود که پیامبر نیز نسبت به آن هشدار داده و خطاب به اصحاب فرموده بودند من از آزمایش شما نسبت به راحتی‌ها، بیشتر از آزمایش شما نسبت به سختی‌ها می‌ترسم…
پاتوق بچه شیعه ها

 ارديبهشت 1359، حکايت از يک واقعه است؛ واقعه‌اي که شايد کمتر به آن توجه شده يا با کم لطفي آفرينندگان اثر فرهنگي هنري مواجه بوده است؛ اما در زمان شکست مفتضحانه کارتر و وقوع حادثه طبس، جواناني از اين مملکت از جمله شهيد «حسن باقري» در صحنه حاضر شدند تا اين واقعه را در تاريخ پيروزي‌هاي حق بر باطل ثبت و ماندگار کنند. حالا حسن باقري‌ها کجا هستند که شکست‌هاي پي‌درپي استکبار در مقابل جهان اسلام را به تحرير و تصوير بکشند؟!!
اين گزارش، همان گزارشي است که شهيد «حسن باقري» به عنوان نخستين خبرنگار اعزامي جمهوري اسلامي به طبس، اين واقعه را در روز شنبه تاريخ 6 ارديبهشت 1359 مصادف 10 جمادي‌الثاني 1400 در شماره 261 به نگارش درآورده است.

...

* شهيد «حسن باقري» و «بهرام محمدي‌فرد» نخستين خبرنگاران حاضر در طبس

منطقه فرود هواپيماها و هلي‌کوپتر‌ها محلي است در فاصله حدود 270 کيلومتري يزد و 160 کيلومتري طبس و حوزه ژاندار‌مري بيرجند پاسگاه رباط‌خان در 40 کيلومتري اين نقطه واقع است.
ديروز صبح در 2 کيلومتري محل فرود هواپيما و اولين گروه سربازان ژاندارمري برخورديم که محافظت منطقه را برعهده داشتند. در کنار تانکري که توسط مزدوران کثيف آمريکايي به آتش کشيده شده بود به نگهباني مشغول بودند؛ افسر فرمانده اين گروه به ما گفت که مزدوران آمريکايي سوار بر يک موتور ترل جلوي اين تانکر، مواد سوختي را گرفتند و حتي به راننده اجازه برگشت هم ندادند و در عوض تانکر او را به گلوله بستند که در نتيجه تانکر منفجر و به آتش کشيده شد و راننده هم از ناحيه سر آسيب ديده است که براي مداوا به يزد اعزام گرديده و باقيمانده سوخت تانکر حاکي از شعله و حرارت بيش از حد و اندازه آن مي‌باشد.
تنها چيز سالمي که ما از اين تانکر ديديم، نمره جلوي آن بود و ديگر هيچ چيز سالمي ديده نمي‌شد. حادثه به اندازه‌اي بود که فنر‌هاي عقب ماشين و حتي شاسي اصلي ماشين را نيز کج کرده و در اين بين فرمانده حفاظت منطقه که يک سرگرد نيروي زميني لشگر خراسان بود، براي بازديد به اين محل آمد و وقتي که فهميد ما خبرنگار هستيم و از تهران آمديم، متذکر شد که اين منطقه توسط مزدوران آمريکايي مين‌گذاري شده و رفتن براي تهيه عکس و گزارش خطرناک است اما وقتي با اصرار ما روبرو شد، قبول کرد که خود نيز همراه ما بيايد و راهنمايي کند. ما نيز متوجه شديم که اولين گروه خبرنگار و عکاس هستيم که براي تهيه گزارش از اين جنايت فضاحت‌بار کارتر به منطقه آمده‌ايم.

* افشاگري شهيد باقري از اقدامات ضدامنيتي آمريکا در طبس

فاصله محل سوزاندن تانکر تا محل سقوط هواپيما حدود يک و نيم کيلومتر بود؛ از دور فقط 2 هلي‌کوپتر به چشم مي‌خورد و 2 تا 3 تا پره که عمودي نيز در زمين فرو رفته بودند. جلوتر که رفتيم فرمانده حفاظت منطقه توضيح داد که اين نقطه جزو نقشه‌اي بوده است که در زمان رژيم طاغوت قرار بود، فرودگاه شود و چون اين نقشه‌ها توسط همين آمريکايي‌ها طرح‌ريزي شده لذا مختصات اين منطقه را داشته‌اند و قبلاً هم از اين محل براي صدور اورانيوم‌هاي استخراج شده از منطقه به آمريکا استفاده مي‌کردند. بايد متذکر شد که منطقه فرود هلي‌کوپتر‌ها، منطقه‌اي از کوير به صورت دشت باز و گسترده به وسعت بيش از 10 کيلومتر مربع با ميدان ديد وسيع که گنجايش فرود هواپيما و هلي‌کوپتر‌هاي زيادي را دارا است.
سرگرد فرمانده نظارت منطقه، ادامه داد که آمريکايي‌ها حساب همه چيز را کرده بودند. اما از آنجا که پشتيبان ملت، خداوند متعال است، سطح کوير شني بوده و تمام نقشه‌هاي آنها را برهم ريخت.
نيروي دريايي آمريکا در منطقه بود که هنوز منفجر يا منهدم نشده بود و فقط بعضي از چرخ‌هايش در شن فرو رفته بود. دکه اين دو هلي‌کوپتر يکي در سمت راست جاده و ديگري در سمت چپ قرار داشت. هلي‌کوپتر‌ ديگري در سمت چپ جاده سوخته و متلاشي شده بود و علاوه بر اين هلي‌کوپتر‌هاي سالم يک هلي‌کوپتر‌ هم با هواپيما 330 آمريکايي تصادف کرده بود و هر دو آتش گرفته بودند و خود اين حادثه باعث عقيم ماندن تلاش‌هاي کارتر ديوانه شده بود. البته راجع به علت تصادف هواپيماي 330 و هلي‌کوپتر، احوال گوناگوني نقل مي‌شود.
از هواپيماي 330 که چهار موتوره است، جز تل خاکستر، آلومينيوم‌هاي ذوب شده که در سطح کوير روان شده بود چيزي باقي نمانده بود. پنج جسد سوخته خلبانان آمريکايي را در لابلاي لاشه هواپيما مشاهده کرديم که عبارت بودند از خلبان و خدمه هواپيماي 330. هلي‌کوپتري هم که به اين هواپيما برخورد کرده بود متلاشي شده بود که مسلماً خلبانانش به درک واصل شدند.

* آمريکايي‌ها حتي وقت نکردند فشنگ‌ها را بردارند

نکته قابل توجه اينکه جعبه سياه هواپيماي 330 که حافظه مختصات پرواز جهت و مسير پرواز بوده در محل بين سوخته‌هاي لاشه هواپيما موجود بود و از اين جعبه مي‌توان کاملاً مطمئن شد که اين مزدوران از کدام يک از پايگاه‌هاي کشورهاي مزدور آمريکا در منطقه پرواز کرده است.
مقدار زيادي پوکه‌هاي شليک شده 16 ـ 88 را مشاهده کرديم و فانوسقه‌هاي زيادي روي زمين پخش بود که در هر کدام از اينها فانوسقه‌ها، بمب و دو جافشنگي 16ـ m که در هر کدام سه خشاب 20 تيري 16ـ m وجود داشته است و آمريکائي‌ها حتي وقت نکرده بودند که اين فشنگ‌ها را همراه خود ببرند و در محل رها کرده و فرار کردند.
گفته مي‌شد که کنار هر وسيله مقداري مواد منفجره گذاشتند و ما دوربين اسلحه‌هاي زاويه سنج سنگين را ديدم که کنار آنها جعبه مواد منفجره آماده انفجار قرار داشت و اين بسيار خطرناک بود.

 

امام علي بن ابي طالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف در سيزده رجب سال سي ام عام الفيل، يعني 23 سال پيش از هجرت نبوي در درون

كعبه معظمه ديده به جهان گشود.مرحوم شيخ عباس قمي، كيفيت ولادت آن حضرت را چنين بيان كرد:آن چه به سندهاي بسيار وارد شده، آن است كه روزي عباس بن عبدالمطلب،با يزيد بن قعنب و با گروهي از بني هاشم و جماعتي از قبيله بني العزي در برابر خانه كعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به مسجد

در آمد و به حضرت اميرالمؤمنين(ع)، نه ماه آبستن بود و او را درد زائيدن گرفته بود.پس در برابر خانه كعبه ايستاد و نظر به جانب آسمان افكند و گفت:

پروردگارا! من ايمان آورده ام به تو و به هر پيامبر و رسولي كه فرستاده اي وبه هر كتابي كه نازل گردانيده اي و تصديق كرده ام به گفته هاي جدم ابراهيم خليل(ع)

كه خانه كعبه بنا كرده او است، پس سئوال مي كنم از تو،به حق اين خانه و به حق آن كسي كه اين خانه را بنا كرده است و به حق اين فرزندي كه در شكم من است و با من سخن مي گويد و به سخن گفتن خود مونس من گرديده است و يقين دارم كه او يكي از آيات جلال و عظمت تو است، كه آسان كني بر من ولادت او را.

عباس و يزيد بن قعنب گفتند كه چون فاطمه از اين دعا فارغ شد ديديم كه ديوار عقب خانه،شكافته شد. فاطمه از آن رخنه داخل شد و از ديده هاي ما پنهان گرديد، پس شكاف ديوار به اذن خدا به هم پيوست و ما چون خواستيم در خانه را بگشاييم چندان كه سعي كرديم، در گشوده نشد.

دانستيم كه اين امر از جانب خدا واقع شده و فاطمه سه روز در اندرون كعبه ماند.اهل مكه در كوچه ها و بازارها اين قضيه را نقل مي كردند و زن ها اين حكايت را ياد

مي كردند و تعجب مي نمودند. تا روز چهارم رسيد، پس همان موضع از ديوار كعبه كه شكافته شده بود، ديگر باره شكافته شد، فاطمه بنت اسد بيرون آمد و

فرزند خود اسدالله الغالب علي بن ابي طالب(ع) را در دست خويش داشت و مي گفت: اي گروه مردم! به درستي كه حق تعالي برگزيد مرا از ميان خلق خود و فضيلت داد مرا بر زنان برگزيده كه پيش از من بوده اند.زيرا كه من فرزندي آورده ام در ميان خانه برگزيده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از ميوه ها و طعام هاي بهشت تناول كردم و چون خواستم كه بيرون آيم، در هنگامي كه فرزندبرگزيده من بر روي دست من بود،هاتفي از غيب مرا ندا كرد كه: اي فاطمه! اين فرزندبزرگوار را “علي” نام كن،به درستيكه منم خداوند علي أعلي و او را آفريده ام از قدرت وعزت و جلال خود و بهره كامل از عدالت خويش به او بخشيدم

و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده ام و او اول كسي است كه اذان خواهد گفت بر روي خانه من و بت ها را خواهد شكست و آن ها را از بالاي كعبه به زير خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواري و يگانگي ياد خواهد كرد واوست امام و پيشوا بعد از حبيب من و برگزيده از جميع خلق من محمد(ص)

كه رسول من است و او وصي او خواهد بود. خوشا حال كسي كه او را دوست دارد

و ياري كند او را و واي بر حال كسي كه فرمان او نبرد و ياري او نكند و انكار حق او نمايد.

کسی به درستی نمی داند که این عبادت، از چه زمانی آغاز و کیفیت اجزا و شرایط آن در بدو شکل گیری چه چیزهایی بوده است.

با توجه به آیه 125 سوره بقره، می توان نتیجه گرفت که اعتکاف عملی بوده که در شریعت ابراهیم از مناسک و عبادات الهی محسوب می شده و پیروان ایشان به این عمل مبادرت می ورزیدند و لذا ابراهیم و اسماعیل (ع) از طرف خداوند موظف شده بودند تا محیط لازم را برای برپایی این مراسم مهیا سازند. واگذاری این مسؤولیت خطیر به آنها، گواه بزرگی بر اهمیت عباداتی چون حج، اعتکاف و نماز در پیشگاه خداوند است.

حضرت موسی (ع) با آن که مسؤولیت سنگین رهبری و هدایت امت را به دوش داشت، برای مدت زمانی آنان را ترک و برای خلوت با محبوب خویش به خلوتگاه کوه طور شتافت. او در پاسخ به پرسش خداوند که فرمود: چرا قوم خود را رها کردی و با عجله به سوی ما شتافتی؟ عرض کرد: پروردگارا! به سوی تو آمدم تا از من راضی شوی (طه :83و84).

...

بیت المقدس از مکانهایی بود که همواره عده زیادی از انسانها، برای اعتکاف در آن گرد می آمدند و به راز و نیاز با پروردگار خویش مشغول می شدند. بزرگ این گروه، حضرت زکریا (ع) بود و از جمله کسانی که در امر اعتکاف سرپرستی می نمود حضرت مریم (ع) است. قرآن در این باره می فرماید: “وَ کَفّلَها زَکَریا کُلَّما دَخَلَ عَلَیها زَکَریا المِحرابَ وَجَدَ عِندَها رِزقاً؛ کفالت او (مریم) را زکریا بر عهده گرفت و هر زمان که به محل عبادت او می رفت برای او غذایی مهیا می دید (عمران:37).”

از قرآن مجید (مریم:16و 17) استفاده می شود که حضرت مریم (ع) آنگاه که به افتخار ملاقات با فرشته الهی نایل آمد از مردم بریده بود و در خلوت به سر می برد.

علامه طباطبائی می فرماید: گویا مقصود از دوری مریم از مردم، بریدن از آنان و روی آوردن به اعتکاف برای عبادت بوده است.

طبق روایات اهل سنت، در دوران جاهلیت هم عملی به عنوان اعتکاف در میان مردم رایج بوده است و مردم توسط این عمل به خدای خود تقرب می جسته اند.

اجداد پیامبر اسلام (ص) از پیروان دین حنیف به شمار می روند. اعتکاف در غارها و بیابانها و کوهها، به عده ای از این حنفاء نسبت داده شده است. آنان در جاهای خلوتی که از مردم دور بود به اعتکاف پرداخته و خود را در آن محبوس می کردند و جز برای نیازهای شدید و ضروری، از آن خارج نمی شدند و در آن اماکن به عبادت و تأمل و تفکر در هستی پرداخته و در جستجوی راستی و حقیقت بودند. آنها در آن اماکن خاموش و آرام مثل غار حراء، به عبادت مشغول می شدند.

پیامبر (ص) نیز مانند خود بر دین حنیف یعنی دین حضرت ابراهیم (ع) بود و عبادات متداول آن دین و از جمله اعتکاف را برپا می داشت.

قبل از بعثت حضرت محمد (ص) نیز غار حراء محل عبادت و راز و نیاز بود، حضرت رسول اکرم (ص) نیز به اعتکاف در آن مکان مشغول می شدند و در اندیشه سرنوشت بشریت فرو می رفتند.

پیامبر(ص) فرمود:«کسی که پای مادرش را ببوسد؛مثل این است که آستانه کعبه را بوسیده است».

(گنجینه جواهر )