امام علي بن ابي طالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف در سيزده رجب سال سي ام عام الفيل، يعني 23 سال پيش از هجرت نبوي در درون

كعبه معظمه ديده به جهان گشود.مرحوم شيخ عباس قمي، كيفيت ولادت آن حضرت را چنين بيان كرد:آن چه به سندهاي بسيار وارد شده، آن است كه روزي عباس بن عبدالمطلب،با يزيد بن قعنب و با گروهي از بني هاشم و جماعتي از قبيله بني العزي در برابر خانه كعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به مسجد

در آمد و به حضرت اميرالمؤمنين(ع)، نه ماه آبستن بود و او را درد زائيدن گرفته بود.پس در برابر خانه كعبه ايستاد و نظر به جانب آسمان افكند و گفت:

پروردگارا! من ايمان آورده ام به تو و به هر پيامبر و رسولي كه فرستاده اي وبه هر كتابي كه نازل گردانيده اي و تصديق كرده ام به گفته هاي جدم ابراهيم خليل(ع)

كه خانه كعبه بنا كرده او است، پس سئوال مي كنم از تو،به حق اين خانه و به حق آن كسي كه اين خانه را بنا كرده است و به حق اين فرزندي كه در شكم من است و با من سخن مي گويد و به سخن گفتن خود مونس من گرديده است و يقين دارم كه او يكي از آيات جلال و عظمت تو است، كه آسان كني بر من ولادت او را.

عباس و يزيد بن قعنب گفتند كه چون فاطمه از اين دعا فارغ شد ديديم كه ديوار عقب خانه،شكافته شد. فاطمه از آن رخنه داخل شد و از ديده هاي ما پنهان گرديد، پس شكاف ديوار به اذن خدا به هم پيوست و ما چون خواستيم در خانه را بگشاييم چندان كه سعي كرديم، در گشوده نشد.

دانستيم كه اين امر از جانب خدا واقع شده و فاطمه سه روز در اندرون كعبه ماند.اهل مكه در كوچه ها و بازارها اين قضيه را نقل مي كردند و زن ها اين حكايت را ياد

مي كردند و تعجب مي نمودند. تا روز چهارم رسيد، پس همان موضع از ديوار كعبه كه شكافته شده بود، ديگر باره شكافته شد، فاطمه بنت اسد بيرون آمد و

فرزند خود اسدالله الغالب علي بن ابي طالب(ع) را در دست خويش داشت و مي گفت: اي گروه مردم! به درستي كه حق تعالي برگزيد مرا از ميان خلق خود و فضيلت داد مرا بر زنان برگزيده كه پيش از من بوده اند.زيرا كه من فرزندي آورده ام در ميان خانه برگزيده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از ميوه ها و طعام هاي بهشت تناول كردم و چون خواستم كه بيرون آيم، در هنگامي كه فرزندبرگزيده من بر روي دست من بود،هاتفي از غيب مرا ندا كرد كه: اي فاطمه! اين فرزندبزرگوار را “علي” نام كن،به درستيكه منم خداوند علي أعلي و او را آفريده ام از قدرت وعزت و جلال خود و بهره كامل از عدالت خويش به او بخشيدم

و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده ام و او اول كسي است كه اذان خواهد گفت بر روي خانه من و بت ها را خواهد شكست و آن ها را از بالاي كعبه به زير خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواري و يگانگي ياد خواهد كرد واوست امام و پيشوا بعد از حبيب من و برگزيده از جميع خلق من محمد(ص)

كه رسول من است و او وصي او خواهد بود. خوشا حال كسي كه او را دوست دارد

و ياري كند او را و واي بر حال كسي كه فرمان او نبرد و ياري او نكند و انكار حق او نمايد.