ریحانه الرسول

امام رضا (ع) فرمود که پیامبر خدا (ص) فرموده:

قاتل حسین (ع) در تابوتى از آتش است که نیمى از عذاب دنیا به او وارد مى‏ شود. و هر آینه دستها و پاهاى او با زنجیرهاى آتشین محکم بسته شده است، با چنین حالتى او را به آتش مى ‏افکنند تا در ژرف‏ترین مکان جهنم قرار گیرد. پیکر او را عفونت بوی ناکى است که از گند آن اهل دوزخ به خدا پناه مى ‏برند. وى در حالى که عذاب خدا را مى‏ چشد براى همیشه خالد در جهنم است.

در جهنم هر گاه پوست دوزخیان در آتش ذوب شود، خداى پوست دیگرى بر پیکرشان مى ‏رویاند تا اینکه دو مرتبه عذاب خدا را بچشند. ساعتى عذاب خدا از آنها دور نمى‏ شود و به آنها از آب جوشان دوزخ داده مى ‏شود. واى بر آنان از عذاب خداى عزّ و جل‏.

بعضی‌ها یک تحجرهای خیلی عجیبی دارند. بگذارید در مورد اطعام به یکی دو تا روایت را اشاره کنم. بعد از اینکه حضرت جعفر به شهادت رسیدند و به جعفر طیار مشهور شدند، پیامبر گرامی اسلام(ره) دستور دادند سه روز اطعام شود؛ یعنی هم خانواده و هم کسانی که در این خانه به سوگواری می‌پرداختند. از آن زمان اطعام برای سوگواران و برای شهدا رسم شد.(عَنْ أَبِي عَبْدِ اللَّهِ ع قَالَ: لَمَّا قُتِلَ جَعْفَرُ بْنُ أَبِي طَالِبٍ أَمَرَ رَسُولُ اللَّهِ ص فَاطِمَةَ ع أَنْ تَتَّخِذَ طَعَاماً لِأَسْمَاءَ بِنْتِ عُمَيْسٍ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ وَ تَأْتِيَهَا وَ تُسَلِّيَهَا ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ فَجَرَتْ بِذَلِكَ السُّنَّةُ أَنْ يُصْنَعَ لِأَهْلِ الْمُصِيبَةِ ثَلَاثَةَ أَيَّامٍ طَعَام؛ محاسن/2/419)‏و (أَبَا عَبْدِ اللَّهِ ع يَقُولُ‏ لَمَّا قُتِلَ جَعْفَرُ بْنُ أَبِي طَالِبٍ دَخَلَ رَسُولُ اللَّهِ ص… فَقَالَ اجْعَلُوا لِأَهْلِ جَعْفَرٍ طَعَاماً فَجَرَتِ السُّنَّةُ إِلَى الْيَوْم‏؛ همان)

امام زین‌العابدین(ع) وقتی خانم‌های بنی‌هاشم سیاه می‌پوشیدند و عزاداری می‌کردند تمام ایام عزاداری امام زین‌العابدین(ع) اطعام می‌کردند.(لَمَّا قُتِلَ الْحُسَیْنُ بْنُ عَلِیٍّ ع لَبِسْنَ نِسَاءَ بَنِی هَاشِمٍ السَّوَادَ وَ الْمُسُوحَ وَ کُنَّ لَا یَشْتَکِینَ مِنْ حَرٍّ وَ لَا بَرْدٍ وَ کَانَ عَلِیُّ بْنُ الْحُسَیْنِ ع یَعْمَلُ لَهُنَ‏ الطَّعَامَ‏ لِلْمَأْتَم‏؛ محاسن/2/420) اگر کسی پرسید فلسفۀ این اطعام چیست؟ بگویید امام زین‌العابدین(ع) برای بانوانی که در مدینه برای اباعبدالله الحسین(ع) عزاداری می‌کردند غذا تهیه می‌کردند که اینها وقت خودشان ‌را صرف عزاداری کنند. اتفاقاً در روایت نوشته است که این عزاداران روز و شب و گرما و سرما نمی‌شناختند.

البته باید اینجا عرض کنم یک مقدار ایرانیان خون‌گرم و مهربان و اهل ولایت اهل‌بیت عصمت و طهارت(ع) در اطعامی که در مسیر کاروان اباعبدالله الحسین(ع) در ایام اربعین هست، نقش‌‌شان کمرنگ است.

باید رفت، باید رفت فرصت‌ها را دریافت. البته امکاناتی فراهم شده است ولی کسی نباید این توفیق عظیم را از دست بدهد. اگر کسی می‌تواند، بیاید یک نقشی داشته باشد.

در آینده معلوم خواهد شد این پیاده‌روی اربعین چه نقش کلیدی‌ حتی در ظهور حضرت خواهد داشت

در آینده معلوم خواهد شد که این پیاده‌روی اربعین چه نقش کلیدی‌ حتی در ظهور حضرت خواهد داشت. من بر اساس قواعد عرض می‌کنم، نه اینکه بخواهم خبر خاصی را منتقل کنم.

وقتی‌که حضرت امام(رض) در پیام نورزی سال 1361، برای ما صحبت می‌کردند و می‌فرمودند: امروز جوانان ما آمده‌اند آرزوی شهادت می‌کنند و این از علائم ظهور است. یعنی تحول در جوان‌ها را از علائم ظهور اعلام می‌فرمودند. (امروز مى‏بينيم كه اين جلوه‏ها حاصل شده است، و اين شوق و شعفها به لقاء اللَّه براى آنها حاصل شده است، و دست عنايت خداى تبارك و تعالى به سر اين ملت كشيده شده است، و ايمان آنها را تقويت فرموده است كه يكى از علائم ظهور بقية اللَّه- ارواحنا فداه- است»(صحیفۀ نور/16/129)

بنده بر اساس همان سیاق عرض می‌کنم-دوباره بعضی‌ها خورده‌گیری نکنند که فلانی زمان ظهور تعیین کرد- نه، بر اساس همان سیاق عرض می‌کنم این تحولی که در مردم مسلمان ایجاد شده است، این از علائم ظهور است. خُب قبل از اینکه صدام منع کند، می‌توانستند همین‌طوری میلیونی به کربلا بروند، چرا نمی‌رفتند؟ خبری هست، لابد خبری هست.

سال گذشته نسبت به سال‌های قبل یک تغییر محسوسی در شعارها احساس می‌شد

اگر شما سال گذشته - که حتماً در حرم اباعبدالله الحسین(ع) بودید- توجه می‌کردید می‌دیدید که نسبت به سال‌های قبل یک تغییر محسوسی در شعارها بود. و این تغییر واقعاً محسوس بود. حالا من یادآوری می‌کنم شما ببینید که تأیید می‌فرمایید؟ مثلاً «لبیک یا حسین» هر سال بوده، ولی سال گذشته وقتی در حرم می‌گفتند «لبیک یا زینب» زمین و زمان به لرزه در می‌آمد.  انگار این شعار تازه شده بود. چرا؟ بالاخره برخی از آنها فامیل‌های مدافعان حرم حضرت زینب(س) بودند. برخی از آنها به آنجا اعزام شده بودند و رفته بودند و دفاع کرده بودند. «کلنا عباسک یا زینب» شعار این‌قبیل مردانِ مرد بود. و اینها با چه احساسی «لبیک یا زینب» می‌گفتند. «عدو شود سبب خیر اگر خدا خواهد» همین است.

اثر پیاده‌روی اربعین از بزرگترین رزمایش‌های نظامی برای ایجاد امنیت و صلح در جهان بیشتر است

ما نصرت و وعده‌های الهی را به وضوح داریم می‌بینیم. اولاً در آیۀ کریمۀ قرآن فرموده است که کار از بین بردن باطل بسیار آسان است، اصلاً زحمت ندارد «جاءَ الْحَقُّ وَ زَهَقَ الْباطِلُ»(اسراء/81) تازه بعدش می‌فرماید باطل اصلاً مردنی بود «إِنَّ الْباطِلَ كانَ زَهُوقاً»(همان) یعنی اینکه چیزی نبود که شما آن را از بین بردید.

حالا شما نگاه کنید به اینکه «جاءَ الْحَقُّ» یعنی چه؟ یعنی «حق آمد و خودش را نشان داد.» این حقّ امام حسین(ع) است ما این‌طوری از ایشان تقدیر کنیم. حق این است که ما این‌طوری از امام حسین(ع) تقدیر کنیم. حق این است که ما به یاری مظلوم بشتابیم.

نفسِ همین حرکت چنان قدرتی برای اسلام ایجاد می‌کند و آثاری و برکاتی ایجاد می‌کند که دشمن خود به خود نابود می‌شود، و زحمت ما را کم می‌کند. یعنی اگر کسی عمیق باشد می‌بیند که این از بزرگترین رزمایش‌های نظامی‌ای که در جهان ایجاد می‌شود -که قدرت خودشان را به رخ بکِشند- در اینکه در جهان امنیت و صلح ایجاد کند، اثرش بیشتر است.

برنامه کوی محبت،گفتگو با حجت الاسلام پناهیان

خصوصیت شعائرالله این است که تقوا را در جان آدمی قرار می‌دهد، باور انسان تقویت می‌شود، محبت انسان به اهل‌بیت(ع) تقویت می‌شود. آنجا-در پیاده‌روی اربعین- واقعاً شما باور می‌کنید که یک نفر در کربلا منتظرتان است و با محبت، نگرانِ شما است. آنجا احساس می‌کنید که در طول راه کسی دارد شما را همراهی می‌کند. در روایات هست وقتی کسی پیاده به حرم بیاید، ملائکۀ‌الله با او مصافحه می‌کنند و سلام پیغمبر اکرم را به او می‌رسانند(…أَتَاهُ مَلَكٌ فَقَالَ إِنَّ رَسُولَ اللَّهِ ص يُقْرِؤُكَ السَّلَامَ»(کامل الزیارات/ص132) در آنجا واقعاً آدم این سخنان را احساس می‌کند. وقتی کسی شهود کرد و احساس کرد و فهمید که این احساس، یک وهم یا خیال باطل نیست، این تقوا را در دلش نفوذ خواهد کرد.

آثار پربرکت زیارت اربعین را در آینده خواهید دید/ گویا جهانیان را به محاجّه دعوت کرده‌ایم که هر کس می‌تواند دل‌ها را این‌قدر متحول کند،  به میدان بیاید!

واقعاً شما آثار پربرکت این زیارت را در آینده خواهید دید. ابعاد اجتماعی و بین‌المللی‌اش که بی‌‌نظیر است. انگار ما همۀ جهانیان را داریم به یک مباهله یا به یک محاجّه دعوت می‌کنیم که «هر کسی-چیزی دارد که- می‌تواند دل‌ها را این‌قدر متحول کند، بیاورد.»

مجری: در موسم حج از کلّ دنیا همۀ مسلمان‌ها می‌آیند، ولی جمعیت بیشتر از سه میلیون و دویست سیصد هزار نفر نمی‌شود.

استاد پناهیان: کسانی که حج را تجربه کرده‌اند وقتی در این پیاده‌روی عظیم شرکت می‌کنند می‌گویند: تازه ما می‌فهمیم که چرا زیارت اباعبدالله الحسین(ع) هفتاد حج قبول شده ثواب دارد. این را در قلب خودشان احساس می‌کنند.

پیاده‌روی اربعین از نظر بین المللی، بزرگترین واقعۀ انسانی است/این پیاده‌روی دیگران را به منطق دین ما دعوت می‌کند

این موقعیتی که ایجاد می‌شود واقعاً از نظر بین‌المللی بزرگترین واقعۀ انسانی است. من نمی‌خواهم بگویم «واقعۀ دینی»، این مقدار پیاده‌روی اصلاً بزرگترین واقعۀ انسانی است. معمولاً کسانی که از ایران مشرف می‌شوند، بیشتر مسیر بین نجف اشرف و کربلای معلی را پیاده می‌روند. ولی بعضی‌ها یک هفته یا بیشتر در پیاده‌روی شرکت می‌کنند، مثلاً بعضی‌ها از بصره حرکت می‌کنند از مسیرهای دیگری مثل موصل و جاهای دیگر حرکت می‌کنند.

ان‌شاءالله خداوند متعال به مدد سربازان گمنام حضرت ولیّ عصر ارواحنا له الفداء کمک کند و امنیت در این سرزمین اسلامی فراهم شود. ولی من به آثار اجتماعی‌‌اش فعلاً نمی‌خواهم بپردازم که عجیب است. این پیاده‌روی اربعین دیگران را به منطق دین ما دعوت می‌کند که «این احساسات و شور بدون عقلانیت امکان ندارد؛ حتماً پشت سرش یک معرفتی وجود دارد.» مگر می‌شود مردم را الکی، تا این حدّ هیجان‌زده کرد؟ مگر مردم الکی این‌قدر احساساتی می‌شوند؟ همه این را می‌فهمند! حتماً پشت سرش یک قدرتی نهفته است!

سه بُعد بزرگ حماسۀ اربعین: پیاده‌روی، زیارت اربعین و اطعام گستردۀ زائرین/ داستان  بگومگوی دو جوان عراقی

مجری: اگر احساسات هم باشد، آن چه قدرتی است که دارد این احساسات را تحریک می‌کند! یک بُعدش زیارت است، یک بُعد قصه هم، خدمات و نذوراتی است که در این جریان دارد انجام می‌شود. انسان وقتی همۀ اینها را در مجموع می‌بیند، واقعاً چه اتفاقی دارد می‌افتد؟ اینهایی که دارند این‌طور اطعام می‌کنند، شما دیگر خودتان دیده‌اید، ما هم دیده‌ایم. اصلاً اگر شما به موکبِ آنها نروید، ناراحت می‌شوند.

استاد پناهیان: ما سال گذشته وارد یکی از موکب‌ها شده بودیم و گپ می‌زدیم. یکی از موکب‌دارها به ما می‌گفت: دست خود ما نیست. ما در طول سال با پول جمع می‌کنیم، حتی با فروش کالا به زوار حرم امام حسین(ع) پول جمع می‌کنیم، بعد اربعین می‌آییم همه را خرج زوار می‌کنیم و این دست خودمان نیست. «اطعام» یکی از سه بُعد بزرگ این حماسۀ اربعین است. پیاده‌روی یک بُعدش است، اصل زیارت اربعین هم یک بُعد است. و اطعام هم یک بُعدش است. بیست میلیون نفر حداقل رقمی است که اعلام کرده‌اند. این بیست میلیون نفر همه اطعام می‌شوند؛ حداقل به مدت سه روز اطعام می‌شوند.

غذای این بیست میلوین زائر، از کجا تهیه می‌شود که می‌آورند آنجا در اختیار مردم قرار می‌دهند؟ آن‌هم با چه عشقی! همان‌طوری که شما فرمودید واقعاً ناراحت می‌شوند -اگر پذیرایی آنها را نپذیرد- ما یک عصری بود که واردِ یک خیمه‌ای شدیم. صاحب خیمه رفته بود غذا درست کرده بود و آورده بود. گفتیم: ما فقط برای استراحت آمده‌ایم. گفت: «بالاخره شما که می‌خواهید شب بروید یک جایی غذا بخورید، خُب همین‌جا غذایتان را بخورید.» واقعاً گریه می‌کنند، اشک می‌ریزند.

من یک صحنه‌هایی را شاهد بودم. مثلاً دو تا از جوان‌های عراقی با هم جر و بحث‌شان شد و برای هم کُری می‌خواندند. یکی از آنها برگشت با خنده به دیگری گفت: «حیف که اربعین است و الّا جوابت را می‌دادم!» یعنی الآن اربعین است و ما در فضای دیگری هستیم. حتی حاضر نشد که مجادله کند. مثل آدابی که در ماه مبارک رمضان هست و به ما سفارش شده است که مجادله نکنید.

آثار معنوی اربعین را فقط باید رفت، چشید و تجربه کرد/شما در میان جمعیتی قرار می‌گیرید که همه از سرِ محبت و برای خدا آمده‌اند

آثار معنوی اربعین را فقط باید رفت چشید و تجربه کرد. هرکسی هم رفته این را گفته است، لذا بگذارید در این‌باره صحبت نکنیم شما سؤال‌هایتان را در بخش‌های دیگر موضوع بیاورید.

نباید امام حسین(ع) را به فضای شیعی اختصاص دهیم/ برادران اهل سنت هم نسبت به امام حسین(ع) ارادت دارند

استاد پناهیان: من اصرار دارم گاهی اوقات به جای کلمۀ شیعه از کلمۀ مؤمن استفاده کنم، به دلیل اینکه واقعاً همۀ مسلمان‌ها در برخی از مراتب ایمانی سهیم هستند. برادران اهل سنت هم نسبت به امام حسین(ع) ارادت دارند. یزید واقعاً دشمن مشترک شیعه و سنی بود. قتل عامی که یزید در واقعۀ حرّه در مدینه انجام داد و جنایت‌هایی که سربازان یزید نسبت به صحابه و تابعین انجام دادند، هیچ‌وقت از یاد تاریخ نمی‌رود. صحابه و تابعینی که شیعه نبودند و امام حسین(ع) را یاری نکردند ولی یزید آنها را جداگانه قتل ‌عام کرد. در مدینه مقدار تجاوزهایی که توسط سربازان یزید به نوامیس مردم شد، هیچ‌وقت از خاطره‌ها محو نمی‌شود. لذا ما نباید امام حسین(ع) را به فضای شیعی اختصاص دهیم. واقعاً همۀ مسلمانان به امام حسین(ع) ارادت دارند و بزرگان مسلمان‌ها هم این ارادت‌شان را ابراز فرموده‌اند.

از دوستان خواهش می‌کنم به این کلام شریف آقای بهجت(ره) مفصل بپردازند

آیت‌الله بهجت(ره) در ادامۀ کلام خود می‌فرماید: «پس هر عبادتی که سبب شود از برای دخول دیگران در یاد خدا و در اطاعت خدا، مقرّب است از دو جهت؛ یکی از آن جهت که خود «مأمور بِه» است و دیگری از آن جهت که تهییج دیگران به سوی اطاعت است و ذوالشرافتین است.» و بعد توضیحات دیگری می‌دهند که خاصّ ایشان است و فرق این‌را با نماز شب –که یک عبادت پنهانی است- بیان می‌فرمایند و بعد در عبارات پایانی که توضیح خیلی زیبایی می‌دهند.

صفحات: 1· 2

استاد پناهیان:شرح حدیث اربعین از نظر آیت الله بهجت

اینکه ایشان، کجا این حدیث شریف را شرح کرده‌اند، خودش یک نکتۀ بسیار جالب و به‌یادماندنی است که جا دارد سیمای جمهوری اسلامی در همین برنامه‌های خوب شما، یک‌بار مستقل به شرح این پیام آیت الله العظمی بهجت(ره) بپردازد. با توجه به اینکه ایشان اساساً خیلی کم اهل پیام دادن و سخن گفتن بودند. مناسبت پیام یا بیانیۀ ایشان که در این بیانیه شرح حدیث زیارت اربعینِ امام حسن عسکری(ع) را بیان فرموده‌اند، مرمّت و بازسازی گنبد حرم حضرت معصومه(س) است.

حالا جریان گنبد چه بوده؟ ایشان بارها به تولیت محترم سابق حرم حضرت معصومه(س) تأکید کرده بودند که «این گنبد فرسوده شده است و از چند جا زدگی پیدا کرده است؛ این را مرمت کنید.» اینکه آقای بهجت(ره) بر این موضوع تأکید داشتند، برای تولیت حرم جالب بوده. تولیت محترم حرم، به بنده فرمودند: من خدمت آقای بهجت(ره) رسیدم و عرض کردم که ما پول نداریم و ایشان فرمودند: «خدا می‌رساند.» لذا با تأکید و توصیۀ آقای بهجت(ره) گنبد حرم حضرت معصومه(س) با مقادیر زیادی طلا تعمیر شد. و این فضایی ایجاد شد که الآن زائران محترم و مجاورین شاهد هستند. با اینکه آقای بهجت(ره) به شدت پرهیز می‌کردند که در کاری ورود پیدا کنند که برای ایشان ضروری نیست. حتی ممکن بود گاهی اوقات خیلی‌ها ضروری تلقی کنند، ولی اگر خود ایشان احساس می‌کردند که دیگران به قدر کافی حضور دارند، دیگر خودشان ورود پیدا نمی‌کردند.

صفحات: 1· 2