ریحانه الرسول

در آیه 6 سوره مائدة به آنچه باعث پاکیزگى جان انسان مى گردد، اشاره شده است و قسمت قابل ملاحظه اى از احکام وضو و غسل و تیمم که موجب صفاى روح است، تشریح گردیده، نخست خطاب به افراد با ایمان کرده، احکام وضو را به این ترتیب بیان مى کند:

«اى کسانى که ایمان آورده اید هنگامى که براى نماز بپا خاستید صورت و دستهاى خود را تا آرنج بشوئید و قسمتى از سر و همچنین پا را تا مفصل (یا برآمدگى پشت پا) مسح کنید».

بعضى مى گویند ما منکر فلسفه و اهمیت نماز و اثرات تربیتى آن نیستیم اما چه لزومى دارد که در اوقات معینى انجام شود آیا بهتر نیست که مردم آزاد گذارده شوند و هرکس به هنگام فرصت و آمادگى روحى این وظیفه را انجام دهد.

‏ تجربه نشان داده که اگر مسائل تربیتى تحت انضباط و شرائط معین قرار نگیرد عده اى آن را به دست فراموشى مى سپارند، و اساس آن به کلى متزلزل مى گردد، این گونه مسائل حتماً باید در اوقات معین و تحت انضباط دقیق قرار گیرد تا هیچکس عذر و بهانه اى براى ترک کردن آن نداشته باشد به خصوص اینکه انجام این عبادات در وقت معین مخصوصاً به صورت دسته جمعى داراى شکوه و تأثیر و عظمت خاصى است که قابل انکار نمى باشد و در حقیقت یک کلاس بزرگ انسان سازى تشکیل مى دهد.(1)

1 ـ تفسیر نمونه 4/105

هدایت وسیله نقلیه در سربالایی سخت و نفس گیره اما اکثر تصادفهای مرگبار در سراشیبی اتفاق می افته
هر چه وسیله نقلیه سنگینتر باشه سراشیبی براش خطرناکتر میشه

آدمها هم به دو طریق آزمایش میشن
گاهی در سختی ها [سربالایی]
و گاهی در راحتی ها [سر پایینی]

خیلی از مومنین و مسلمین [ماشین سنگین ها] در دوران سختی و زندان و جنگ و .. که به مثابه سربالایی های سخت و نفس گیر هست موفق بودن اما
وقتی وارد دوران بعد از جنگ و زندان و دوران راحتی شده اند در سراشیبی ترمزشون بریده و …

عبدالرحمن‌ابن‌عوف (که صاحب ثروت بادآورده‌ی عظیمی بود) در پاسخ به یکی از مجاهدین که از وی پرسیده بود چرا به جهاد نمی‌آید، گفت:
«در زمان رسول خدا، با سختی آزمایش شدیم و صبر کردیم و در دوران پس از رسول خدا، با راحتی آزمایش شدیم و صبر از کف ما رفت».

اتفاقاً این همان موضوعی بود که پیامبر نیز نسبت به آن هشدار داده و خطاب به اصحاب فرموده بودند من از آزمایش شما نسبت به راحتی‌ها، بیشتر از آزمایش شما نسبت به سختی‌ها می‌ترسم…
پاتوق بچه شیعه ها

 ارديبهشت 1359، حکايت از يک واقعه است؛ واقعه‌اي که شايد کمتر به آن توجه شده يا با کم لطفي آفرينندگان اثر فرهنگي هنري مواجه بوده است؛ اما در زمان شکست مفتضحانه کارتر و وقوع حادثه طبس، جواناني از اين مملکت از جمله شهيد «حسن باقري» در صحنه حاضر شدند تا اين واقعه را در تاريخ پيروزي‌هاي حق بر باطل ثبت و ماندگار کنند. حالا حسن باقري‌ها کجا هستند که شکست‌هاي پي‌درپي استکبار در مقابل جهان اسلام را به تحرير و تصوير بکشند؟!!
اين گزارش، همان گزارشي است که شهيد «حسن باقري» به عنوان نخستين خبرنگار اعزامي جمهوري اسلامي به طبس، اين واقعه را در روز شنبه تاريخ 6 ارديبهشت 1359 مصادف 10 جمادي‌الثاني 1400 در شماره 261 به نگارش درآورده است.

امام علي بن ابي طالب بن عبدالمطلب بن هاشم بن عبد مناف در سيزده رجب سال سي ام عام الفيل، يعني 23 سال پيش از هجرت نبوي در درون

كعبه معظمه ديده به جهان گشود.مرحوم شيخ عباس قمي، كيفيت ولادت آن حضرت را چنين بيان كرد:آن چه به سندهاي بسيار وارد شده، آن است كه روزي عباس بن عبدالمطلب،با يزيد بن قعنب و با گروهي از بني هاشم و جماعتي از قبيله بني العزي در برابر خانه كعبه نشسته بودند، ناگاه فاطمه بنت اسد به مسجد

در آمد و به حضرت اميرالمؤمنين(ع)، نه ماه آبستن بود و او را درد زائيدن گرفته بود.پس در برابر خانه كعبه ايستاد و نظر به جانب آسمان افكند و گفت:

پروردگارا! من ايمان آورده ام به تو و به هر پيامبر و رسولي كه فرستاده اي وبه هر كتابي كه نازل گردانيده اي و تصديق كرده ام به گفته هاي جدم ابراهيم خليل(ع)

كه خانه كعبه بنا كرده او است، پس سئوال مي كنم از تو،به حق اين خانه و به حق آن كسي كه اين خانه را بنا كرده است و به حق اين فرزندي كه در شكم من است و با من سخن مي گويد و به سخن گفتن خود مونس من گرديده است و يقين دارم كه او يكي از آيات جلال و عظمت تو است، كه آسان كني بر من ولادت او را.

عباس و يزيد بن قعنب گفتند كه چون فاطمه از اين دعا فارغ شد ديديم كه ديوار عقب خانه،شكافته شد. فاطمه از آن رخنه داخل شد و از ديده هاي ما پنهان گرديد، پس شكاف ديوار به اذن خدا به هم پيوست و ما چون خواستيم در خانه را بگشاييم چندان كه سعي كرديم، در گشوده نشد.

دانستيم كه اين امر از جانب خدا واقع شده و فاطمه سه روز در اندرون كعبه ماند.اهل مكه در كوچه ها و بازارها اين قضيه را نقل مي كردند و زن ها اين حكايت را ياد

مي كردند و تعجب مي نمودند. تا روز چهارم رسيد، پس همان موضع از ديوار كعبه كه شكافته شده بود، ديگر باره شكافته شد، فاطمه بنت اسد بيرون آمد و

فرزند خود اسدالله الغالب علي بن ابي طالب(ع) را در دست خويش داشت و مي گفت: اي گروه مردم! به درستي كه حق تعالي برگزيد مرا از ميان خلق خود و فضيلت داد مرا بر زنان برگزيده كه پيش از من بوده اند.زيرا كه من فرزندي آورده ام در ميان خانه برگزيده او و سه روز در آن خانه محترم ماندم و از ميوه ها و طعام هاي بهشت تناول كردم و چون خواستم كه بيرون آيم، در هنگامي كه فرزندبرگزيده من بر روي دست من بود،هاتفي از غيب مرا ندا كرد كه: اي فاطمه! اين فرزندبزرگوار را “علي” نام كن،به درستيكه منم خداوند علي أعلي و او را آفريده ام از قدرت وعزت و جلال خود و بهره كامل از عدالت خويش به او بخشيدم

و نام او را از نام مقدس خود اشتقاق نموده ام و او اول كسي است كه اذان خواهد گفت بر روي خانه من و بت ها را خواهد شكست و آن ها را از بالاي كعبه به زير خواهد انداخت و مرا به عظمت و مجد و بزرگواري و يگانگي ياد خواهد كرد واوست امام و پيشوا بعد از حبيب من و برگزيده از جميع خلق من محمد(ص)

كه رسول من است و او وصي او خواهد بود. خوشا حال كسي كه او را دوست دارد

و ياري كند او را و واي بر حال كسي كه فرمان او نبرد و ياري او نكند و انكار حق او نمايد.