ریحانه الرسول

دارد تمام میشود آقا عزای تو
کم گریه کرده ایم محرم برای تو

شبهای آخر است گدا را حلال کن
این هم بساطِ نوکر ِ بی دست و پای تو

دارد چه زود سفره ی تو جمع می شود
هستم هنوز سائل ِ آب و غذای تو

مارا ببخش گریه ی سیری نکرده ایم
چشمانِ خشکِ ما خجل از این عزای تو

هر روز، روز ِ تو همه جا محضر شما
یعنی که هست هر چه زمین کربلای تو

میل ِ دوبارگیِّ بهشت آدمی نداشت
وقتی شنید گوشه ای از روضه های تو

کی دست خالی از در این خانه رفته است؟!
دستِ پُر است تا به قیامت گدای تو

تنها بلد شدیم تباکی کنیم و بس
گریه کند برای تو صاحب عزای تو

گریه کن تو حضرت زهراست والسلام
جانم فدای فاطمه و جانم فدای تو ……

با تمام وجود گناه کردم

ودر تکرار آن اصرار

نه نعمتم را از من گرفت

ونه گناهانم را فاش کرد

خدایا دوستت دارم

خدایا!

می دانم که بی عیب نیستم

می دانم که گاهی تورا فراموش می کنم

می دانم که ایمانم دچار لغزش شده

می دانم که گاهی خونسردی ام را از دست میدهم

اما از اینکه مرا بی قید وشرط دوست داری

وفرصت دیگری به من می بخشی

تا از نو آغاز کنم

سپاسگزارم!

در قرآن مجید آیه ای که بر وقف و احکام فقهی آن صراحت داشته باشد وجود ندارد، ولی می توان از باب اولویت با آیات مربوط به «احسان و انفاق»، « قرض الحسنه »، «تعاون» و «صدقه» به جواز و بلکه جهان و استحباب وقف استدلال کرد؛

از جمله آیاتی که به طور عموم بر انجام خیرات و تشویق و تحریض آنها دلالت دارد، آیه ۹۲ از سوره آل عمران است که می فرماید:«لن تنالُوا البرَّ حتّی تُنفقوا من شیءٍ فإنّ الله به علیم»
شما هرگز به مقام نیکوکاران و خاصان خدا نخواهید رسید، مگر آن که از آنچه دوست می دارید و بسیار محبوب است در راه خدا انفاق کنید «هرچه انفاق کنید خدا بر آن آگاه است».

و نیز آیه ۴۶ از سوره کهف که می فرماید:
«المالُ و البَنونَ زینةُ الحیاةِ الدنیا و والباقیات الصالحات خیرٌ عند ربک ثواباً خیرٌ اَملاً»

مال و فرزندان زینت حیات دنیاست و (لیکن) اعمال صالح که تا قیامت باقی است ( مانند نماز و تهجد و ذکر خدا و صدقات جاری چون بنای مسجد و مدرسته و موقوفات و خیرات در راه خدا) نزد پروردگار بسی بهتر (عاقبت) آن نیکوتر است.

برای نگرش به مقام«وقف» در قرآن کریم بایستی آیات شریفه ای که بر « انفاق ، احسان ، عمل صالح ، خیرات ، مبرات ،… باقیات صالحات ، ایثار ،…صراحت دارد در نظر گرفت و از طرفی مبارزه بی امان وحی الهی را با « کنز مال ، تکاثر ، تفاخر ، استکبار سرقت ، طغیان ، کسب حرام ، حب مال ، راندن قهر آمیز یتیم ، پرخاش برسائل و …را با تعمیقی وسیع از سه علم و ایمان بنگریم.

امام رضا (ع) فرمود که پیامبر خدا (ص) فرموده:

قاتل حسین (ع) در تابوتى از آتش است که نیمى از عذاب دنیا به او وارد مى‏ شود. و هر آینه دستها و پاهاى او با زنجیرهاى آتشین محکم بسته شده است، با چنین حالتى او را به آتش مى ‏افکنند تا در ژرف‏ترین مکان جهنم قرار گیرد. پیکر او را عفونت بوی ناکى است که از گند آن اهل دوزخ به خدا پناه مى ‏برند. وى در حالى که عذاب خدا را مى‏ چشد براى همیشه خالد در جهنم است.

در جهنم هر گاه پوست دوزخیان در آتش ذوب شود، خداى پوست دیگرى بر پیکرشان مى ‏رویاند تا اینکه دو مرتبه عذاب خدا را بچشند. ساعتى عذاب خدا از آنها دور نمى‏ شود و به آنها از آب جوشان دوزخ داده مى ‏شود. واى بر آنان از عذاب خداى عزّ و جل‏.

البته ما در تاریخ، پیاده‌روی ایام اربعین به سوی حرم امام حسین(ع) را در زمان «شیخ انصاری» داشتیم. بعدش یک مدتی ترک شده است. و عالم جلیل‌القدری به نام جناب محدث نوری - که علماء این عالم بزرگوار را می‌شناسند- این کار را ادامه دادند و بعد از آن دیگر تقریباً قطع نشده است. پیش از محدود شدن و ممنوع شدن عزاداری و پیاده‌روی‌ها، علماء نجف و برخی از شیعیان-البته نه به این مقداری که الآن هست- پیاده‌روی را داشته‌اند. از حضرت امام(ره) هم پیاده‌روی نقل شده است. همچنین از برخی از مراجع فعلی -که خدا حفظ‌شان کند- پیاده‌روی‌هایی را خودشان نقل کرده‌اند. یعنی پیاده‌روی در سیرۀ علمای بزرگوار در طول سدۀ اخیر و ایام قبل بوده است.

صفحات: 1· 2