اکثر انبیای الهی، به ویژه پیامبران اولوالعزم، هرگاه به مشکلی بزرگ برخورد نمودند، برای حلّ آن، خداوند متعال را به انوار طیبه پنج تن آل عبا علیهم‏السلام سوگند می‏دادند.1 برخی از آنها وقتی به نام امام حسین علیه‏السلام می‏رسیدند، غمگین می‏شدند و اشک می‏ریختند. وقتی از علت آن سؤال کردند، خبر شهادت مظلومانه اباعبداللّه الحسین علیه‏السلام را شنیدند و به عزاداری پرداختند.
ابن عباس می‏گوید: از پیامبرگرامی اسلام سؤال کردم: آن کلماتی که حضرت آدم علیه‏السلام از پروردگارش دریافت نمود و به واسطه آن توبه‏اش پذیرفته شد، چه بود؟
پیامبر صلی الله علیه و آله وسلم فرمود: حضرت آدم از خدا خواست به حقِ محمّد، علی، فاطمه، حسن و حسین علیهم‏السلام توبه‏اش پذیرفته شود. خداوند نیز توبه او را قبول کرد.2
در الدّرّالثّمین، در تفسیر قول خداوند: “فتلقّی آدم مِن رَبّهِ کلماتٍ” این گونه آمده است: حضرت آدم برساق عرش، نام‏های پیامبر صلی‏الله‏علیه‏و‏آله‏وسلم و ائمه علیهم‏السلام را مشاهده کرد و جبرئیل به او تلقین کرد که بگوید: “یا حمیدُ بِحقِّ محمدٍ، یا عالِی بحقِّ علی، یا فاطرُ بحقِّ فاطمهَ، یا مُحسنُ بحقِّ الحسن و الحسین و منکَ الاحسانُ”
هنگامی که حضرت آدم علیه‏السلام نام امام حسین علیه‏السلام را بر زبان جاری ساخت، گریان شد و قلبش خاشع گردید. حضرت آدم علیه‏السلام گفت: ای جبرئیل! چرا پس از گفتن نام حسین، قلبم شکست و اشکم جاری گردید؟
جبرئیل خبر شهادت امام حسین علیه‏السلام و چگونگی مصائب او را تشریح نمود و هردو چون مادر جوان مرده، عزاداری و گریه و ناله نمودند.3
نظیر این توسّلات و خبریافتن از شهادت امام حسین علیه‏السلام برای نوح، ابراهیم و اسماعیل علیهم‏السلام زکریا، سلیمان، موسی، عیسی علیهم‏السلام ، نیز ذکر شده است.4
این که خداوند متعال قبل از تولد امام حسین علیه‏السلام در عالم دنیا، پیامبران و اولیای خودش را با حادثه عاشورای حسینی آشنا می‏کند و چشم آن‏ها را اشک‏بار می‏سازد، از عظمت و ارزش والای حسین بن علی علیه‏السلام و قیام و شهادت وی حکایت می‏کند، گرچه دست یابی به فهم عمیق آن، در فکر بشر نمی‏گنجد.
1- بحارالانوار، علامه مجلسی، ج ۱۶، ص ۳۶۶٫
2- تفسیر نورالثّقلین، عروسی، ج ۱، ص ۶۸٫
3- بحارالانوار، ج ۴۴، ص ۲۴۵٫
4- همان، ص ۲۴۵ ـ ۲۴۳؛ نفس المهموم، محدّث قمی، ترجمه کمره‏ای، ص ۱۶٫