دست نوشته مرحوم حاج آقای یحیی زاده به به خواهر طلبه ای که پدر از دست داده بود، در باره پدیده مرگ

باسمه تعالی

دختر صبورم ( پ – ح )
به تو سلام می‌کنم و پس از سلام، بدون هیچ‌گونه مقدمه ای در این نهمین شب ماه صیام سطوری را سیاه می‌کنم.

۱-از خدای بسیار مهربان، طلب می‌نمایم، به تو فرزند مهربانم در فراق پدر مهربانت، صبر بیشتری عنایت فرماید و امیدوارم در این سال و ماه علی (علیه‌السلام) به تو شیعه علی توانایی، صبر و بردباری در فراق بابایت علی را عنایت نماید؛ و این حقیر نیز رجاء واثق دارد، این دعا در حق تو مستجاب خواهد شد و همچنان سر بلند خواهی بود.۲-حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: لولا الاجال التی کتب الله علیهم لم تستقر ارواحهم فی اجسادهم طرفة عین «اگرمؤمن اختیار مرگش دست خودش بود یک لحظه در این دنیا نمی‌ماند»! ولی چه کنیم که تو، من، ما و همه مجبور به پذیرش قضاء و قدر الهی هستیم و ملزم هستیم در این ناملایمات و در هنگام وقوع چنین مصیباتی که مرگ بر ایمان از هر چیزی شیرین‌تر و گواراتر است، بسوزیم و بسازیم و تا اراده‌اش تعلق نگرفته است بمانیم!
۳- انسان وقتی می‌میرد بویژه اگر انسانی مؤمن باشد، حضوری بسیار فعال در خانه و کاشانه و در جمع اقوام و دوستانش خواهد داشت؛ و اگر تا هنگام حیات فقط هر جا که حضور دارد، می‌بیند و اطلاع می‌یابد، پس از مرگ، در همۀجاها حضور دارد، خانه و خانواده‌اش را می‌بیند، در همان لحظه فرزند دیگرش که چه بسا ده‌ها یا صدها کیلومتر دورتر است، می‌بیند، در ناراحتی‌ها و بر اندوه های همۀ آن‌ها ناراحت و اندوهگین می‌شود و در شادی‌های آن‌ها شاد و…
پس دختر خوب و مهربانم مواظب باش اگر تو بابا را نمی‌بینی و اگر تو در حوزه و اینجا حضور داری، پدرت نیز حالا در اینجا حضور دارد، دیگر دیوارها و فاصله‌ها مانع سر راه نیست، مواظب باش! مبادا! او را اندوهگین نمایی!
۴- جسارت به پدرت و به تو نمی‌نمایم، خود را لایق اینکه پدرت بدانم، نمی‌دانم ولی هر چه هستم و به هر عنوان مرا قبول داری، واقعاً دوست دارم به مصداق آنچه حضرت علی (علیه‌السلام) می‌فرماید: که مؤمن حزنش را در قلبش نگه می‌دارد و ظاهر نمی‌سازد، حزن خود را ظاهر نسازی و حتی برای خوشحال نمودن روح پدرت، در قلب نیز محزون نباشی!

ساعت ۱۸:۳۰
سه شنبه ۱۵ / ۹ / ۷۹

لازم به ذکر است که ایشان یکی از نخبگان استان یزد بود روحش شاد وراهش پر رهرو باد.