در دوران نوجواني و ابتداي دوره جواني همواره تغييرات قابل ملاحظه اي در رفتار شخص و اطرافيان شکل مي گيرد که اين تغييرات هميشه با اضطراب و چالش هاي روحي و رواني همراه است.

در فرهنگ ايراني دختران بواسطه نگاه ويژه خانواده و جامعه و مهمتر از آن ديدگاه دين در خصوص مقام زن بيشتر درگير اين مشکل هستند.

وجود زن با عنايت و لطف خداوند کريم با هنر، زيبايي، احساس و عشق آميخته شده و مهمترين نقش زندگي بشر يعني مادر بودن به اين وجود با ارزش سپرده شده است. نقشي که در آن پرورش، آموزش، تربيت و ايثار و از خودگذشتگي و از همه مهمتر و کاملتر عشق به صورت يکجا قابل ملموس است.

در بيان مقام زن همين بس که در بالاترين جايگاه دليل خلقت بشر مي شود آنجا که خداوند، فاطمه(س) را دليل خلق همه هستي مي خواند.بايد باور کنيم که زن در چند دهه گذشته بيش از هميشه مورد توجه بوده و البته ارزشهاي او نيز مورد هجمه قرار گرفته است که دختران در اين معادله غلط فرهنگي بيشترين تاوان را پرداخته اند.

 ترويج احساس سرخوردگي از جنسيت زن و حسرت مرد نبودن، وابستگي بيش از اندازه به مرد و ترس و نگراني از تنهايي و تنها ماندن، نبود اشتغال و درآمد مناسب با توجه به نسبت دانشجويان دختر به پسر در يک دهه گذشته و افزايش ميانگين سن ازدواج و اشاعه نگراني هاي کاملاً بي پايه و اساس در خصوص نبود فرصتهاي مناسب از دغدغه هاي دختران در جامعه کنوني است.

تفاوت و تبعيض قائل شدن برخي خانواده ها و جامعه بين پسران و دختران، عدمدرک صحيح خانواده از تغييرات فيزيکي و به تبع آن روحي دختران، ضعيف بودن آگاهي خانواده و نبود آموزش صحيح در برخورد با مشکلات دختران، رواج و اشاعه نااميدي، سرخوردگي و احساس غلط بي فايده بودن در نقش هاي مهم اجتماعي از ديگر دغدغه هاي موجود اين گروه است.

آنچه که بايد به صورت جدي به آن پرداخته شود تقويت باورهاي حقيقي و غالب و بهره مندي از اين ويژگي در راستاي پررنگ کردن اميد به خويشتن، خانواده، جامعه و آينده در دختران است.

دختران امروز و فردا بايد توانايي ها و ضعف هاي خود را بشناسند، نقاط قوت اعتقادي و روحي خود را تقويت کنند، خود را باور کرده و آگاهانه همراه با برنامه به سوي آينده قدم بردارند که آينده متعلق به آنهاست و يقيناً بر اساس خواسته هاي به حق و شايسته ايشان رقم خواهد خورد.